Waarom ik voor elf maanden in Kroatië ben

Heel heel heel lang geleden sinds dat ik op deze website iets heb geschreven. Om eerlijk te zijn was ik bijna vergeten dat ik hier ooit op schreef. Inmiddels is er zoveel veranderd, veel te veel om op te noemen. Maar ik denk dat de grootste verandering is dat ik dit nu schrijf vanuit mijn kamertje in Kroatië en dat ik hier ook nog wel even zal blijven. Waarom zal ik jullie nu uitleggen.

Het begon allemaal met dat ik weg wilde. Na jaren school wilde ik iets anders, dus ik besloot een tussenjaar te nemen. Ik wilde graag voor langere tijd naar het buitenland en al snel kwam ik uit bij EVS. European Voluntary Service, je hebt er hoogstwaarschijnlijk nog nooit over gehoord, dus ik zal je snel uitleggen wat het is.

EVS houdt in dat je als vrijwilliger deel bent van een vrijwilligersproject in Europa. Je kan deelnemen aan EVS als je tussen de 18 en 30 jaar oud bent en je een inwoner bent van de EU. In ruil voor het vrijwilligerswerk wordt alles vergoed, dus je leeft praktisch gratis. Mocht je het niet helemaal volgen kun je het beste op deze site kijken, want daar staat alle info op.

Goed, ik wist dat ik EVS wilde doen, maar ik moest dan nog wel op zoek naar een project. Al heel snel vond ik een enorm leuk project in Karlovac, een klein stadje in Kroatië, en gelukkig werd ik uitgekozen. Dus het stond vast, op 1 oktober 2018 zou ik voor 11 maanden naar Kroatië gaan.

Ik haalde gelukkig mijn diploma, het project werd goedgekeurd voor de subsidie en ik werkte ontzettend hard om nog wat geld te sparen voor dit jaar. En daar ging ik dan, op 1 oktober stapte ik samen met twee enorme koffers in het vliegtuig op weg naar Zagreb. Maar natuurlijk niet zonder dat ik eerst ontzettend hard gehuild heb op het vliegveld. Ik had van te voren niet verwacht dat het afscheid nemen van familie me zo zwaar zou vallen. Nu ik er zo over nadenk is het natuurlijk niet gek, want hoewel ik met de Kerst al weer even thuis ben, blijft het ontzettend spannend.

Eenmaal aangekomen werd ik opgehaald, ik dronk mijn eerste Kroatische koffie, koos een kamer uit en praatte met mijn twee Franse huisgenootjes. Al snel daarna werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar een café waar ik vooral veel mensen heb ontmoet en een hoop Nederlandse stereotypen heb moeten ontkrachten. En toen ik thuis kwam in het appartement en weer even alleen op mijn kamer was drong het pas echt tot me door. Ik blijf hier tot en met augustus 2019, dat is een hele lange tijd. De emoties overvielen me compleet en ik heb daar alleen op dat kamertje ook flink wat traantjes gelaten, niet omdat ik de eerste dag niet leuk vond, het tegendeel zelfs, maar omdat het me allemaal net iets te veel werd. Helaas is een jaar weg gaan niet alleen maar leuk en dit was het eerste waar ik even tegenaan liep. Heel even twijfelde ik aan alles, was het een goede keuze om hier te komen, is het niet te lang, ik dacht er te veel over na.

De volgende ochtend ontmoette ik mijn leidinggevende, Sandra, met wie het eigenlijk gelijk snel klikte. Na een tripje naar de Spar en een hoop geklungel met het Kroatische geld improviseerde ik een salade die eigenlijk best goed smaakte. Een oud-vrijwilliger uit het jeugdcentrum liet me Karlovac zien en nu zit ik hier te schrijven voor weet ik veel wie, als je nog steeds leest ben je al heel ver gekomen.

Dus dat was het dan, ik hoop dat het nu enigszins duidelijk is waarom ik in Kroatië ben en wat ik hier doe en vooral nog ga doen. Later zal ik meer vertellen over wat mijn project echt inhoudt, om dat ik op dit moment nog niet gewerkt heb. Ik houd jullie zeker op de hoogte. Wie weet in deze vorm op deze website maar misschien ook wel door filmpjes en natuurlijk foto’s. Voor nu zijn het voornamelijk woorden omdat ik niet op mijn eerste dagen gelijk een camera in het gezicht van mensen wilde duwen en vooral even wilde genieten en het over me heen wil laten komen 🙂

Tot snel!