Het voelt alsof ik in een droom leef

Al bijna twee maanden woon ik in Kroatië. En ik moet zeggen, het bevalt me goed. Echt heel goed. Het is allemaal anders, Kroatië lijkt in vrijwel niks op Nederland. Hoewel het nog geen twee uur vliegen van Nederland vandaan is, voelt het toch alsof ik heel ver weg ben. En ik weet niet, of dit een gevoel is wat iedereen die in het buitenland leeft heeft, maar het voelt alsof ik leef in een droom.

Ik kan zeggen dat ik enorm veel geluk heb met mijn situatie. Natuurlijk is het niet allemaal perfect maar de basis is goed. Ik kan het geweldig goed vinden met mijn twee huisgenootjes. Waar ik van te voren een tikkeltje bang was dat het misschien wel helemaal niet zou klikken, zijn die gedachten nu allang verdwenen. Het leeftijdsverschil is groot, ik met mijn achttien jaar, scheel bijna tien jaar met mijn Spaanse huisgenoot Lidia. Toch merk ik erg weinig van dit verschil. Het klikt gewoon goed, we lachen veel, hebben gesprekken over van alles, en hebben het gewoon super leuk met z’n drieën.

Daarnaast gaat het werk goed. Ik had het misschien iets anders verwacht dan dat het nu is, maar dat maakt het niet slechter. Het jeugdcentrum waarin ik werk heeft eigenlijk een groot probleem. En dat is dat het jeugdcentrum veranderd is in een kantoor. Ooit was het plek was waar jongeren kwamen voor leuke activiteiten, maar nu is het veranderd in een plek met tafels waar jonge mensen kantooruren draaien.

De organisatie is hier niet helemaal blij mee. Natuurlijk is het geweldig dat het zo’n grote organisatie is geworden waar zo veel projecten draaien, maar de sfeer van een jeugdcentrum is weg. Dus dit jaar focussen wij als EVS vrijwilligers ons daar grotendeels op. We hebben verschillende workshops en activiteiten verzonnen maar het allerbelangrijkste is promotie. Promotie, promotie, promotie. Dagen besteed ik aan het maken van Instagram stories, posters en leaflets. En hoewel ik dit in het begin niet echt zo verwacht had, vind ik het echt ontzettend leuk om te doen.

In het begin vond ik het contact leggen met mensen op het kantoor soms lastig, en nog steeds werk ik er aan. Het is een grote organisatie, met bijna twintig man. Niet iedereen die er werkt heeft de tijd en zin om heel veel aandacht aan ons te besteden. Gelukkig zijn er ook genoeg mensen binnen de organisatie die wel heel erg naar ons omkijken. Wanneer er problemen zijn, zullen zij ons altijd helpen, en dat is een super fijne gedachte.

De tijd die ik hier heb is bijzonder en ook heel onwerkelijk. Het voelt alsof ik in een droom leef. Alsof het allemaal niet helemaal echt is. Niemand kent mij hier, oké ze kennen mij nu, maar ze kennen alleen de Lisa van een maand geleden en de Lisa van nu. Iedereen thuis kent ook de Lisa van twee, drie, vier of weet ik veel hoeveel jaar geleden. Het is soms heel erg onwerkelijk dat de meeste mensen hier in Kroatië me nog niet goed kennen en daar ook maar een jaar de tijd voor hebben.

Het is een soort andere wereld waar ik in leef. De dagen zijn anders hier. Het besef van tijd, geld, en mensen is anders. Hier is het normaal dat we zomaar tijdens de lunch besluiten om dit weekend naar Wenen te gaan, ach ja, waarom ook niet, het is toch maar vijf uur met de bus.

Deze impulsieve levensstijl bevalt me super goed. Het is zo fijn om niet te ver vooruit te hoeven denken en gewoon met de dag te leven. Over een maand ga ik alweer voor tien dagen naar huis. Iets wat ik me bijna niet kan voorstellen. Het voelt onwerkelijk om me te bedenken dat ik dan weer in een omgeving zal zijn met mensen die me door en door kennen, of nou ja, ze kennen mij van voordat ik wegging.

Ben ik overdreven en dramatisch, ja, maar zo ben ik altijd. Ik weet dat die bijna twee maanden dat ik hier ben, me al hebben veranderd, en dat blijft zo doorgaan verwacht ik. En ik weet niet of dit onwerkelijke gevoel het hele jaar lang zal blijven. Ik hoop het, of niet. Ik weet in ieder geval dat ik het nu enorm leuk heb, en soms ook moeilijk, maar dat is goed.

Tot snel!