Met kerstmuziek in m’n oren spendeer ik mijn laatste dagen op kantoor voordat ik voor even weer terug naar Nederland ga. Het is bijna onwerkelijk om te bedenken dat ik zaterdag alweer in mijn eigen huis ben en iedereen weer zal zien. Ik mis iedereen natuurlijk, maar echt heimwee heb ik niet. Toch ben ik heel blij om weer even naar huis te gaan en weer in Nederland te zijn.
Een van de dingen die ik het meeste mis is de taal. Nooit had ik gedacht dat ik Nederlands zou gaan waarderen, maar ik mis het echt. In drie maanden tijd heb ik slechts twee keer een gesprek gehad in het Nederlands. Ik ben als een kind zo blij wanneer ik er achter kom dat iemand Nederlands spreekt. Zo begon ik in Zadar mijn humansofcroatia project, de allereerste mevrouw op wie ik afstapte bleek half Nederlands half Kroatisch te zijn, echt een perfect begin van mijn project. Ik vond het zo fijn om weer een gesprek in het Nederlands te hebben. Je gaat de kleine dingen waarderen. Ik mis het hebben van een simpel gesprekje in de trein of iets kunnen vragen in de supermarkt.
Het niet spreken van de taal vind ik bijna frustrerend. En dan bedoel ik zowel het niet Nederlands spreken als het niet Kroatisch kunnen spreken. Ik waardeer het bellen met familieleden enorm, alleen al om de Nederlandse taal weer te gebruiken. Ik was altijd degene die geen waardering had voor onze taal. Het was naar mijn mening lelijk, agressief en ik kon er niets moois aan vinden. Maar nu, na drie maanden amper Nederlands te spreken kan ik niet wachten om gewoon weer iedereen te kunnen verstaan en niet zoveel na te hoeven denken over dingen zeggen.
Ik heb enorm veel geluk dat mijn Engels goed is. Ik heb er geen moeite mee om dagen Engels te spreken en het went ook snel moet ik zeggen. En het niveau van Engels in Kroatië verbaast me ook heel erg, het is veel hoger dan verwacht. Toch merk je dat mensen een soort filter over zich heen hebben in het Engels. Dat is de reden dat ik wel de moeite neem om de taal te leren. Het is niet nodig, maar het is een stukje cultuur dat ik graag wil meepakken dit jaar.
En dan nu terug naar de kern van dit verhaal, het Nederlands. Pas nu ik weg ben begin ik van mijn eigen land te houden. Ik mis de Nederlandse harde g (want een zachte g, daar doe ik nu eenmaal niet aan), ik mis de Nederlandse nuchterheid en de lompe directheid, ik mis het overal heen kunnen fietsen, ik mis de Amersfoortse straatjes en dat ik precies weet naar welke winkel ik moet gaan als ik op zoek ben naar iets.
Een hoop dingen die ik mis, maar ik weet dat ik in tien dagen tijd ook al een hoop dingen uit Kroatië zal missen. Het leven met drie nationaliteiten in een huis, de bergen, de prachtige kust, het kerstige Zagreb, hoe goedkoop alles hier is, de vrijheid die ik hier heb, het niets hoeven. In drie maanden tijd heeft het kleine Karlovac al een plekje in mijn hart veroverd, hoe cliché het ook is, ik heb echt een prachtige tijd hier.
Nederland, tot zaterdag!
Al bijna twee maanden woon ik in Kroatië. En ik moet zeggen, het bevalt me goed. Echt heel goed. Het is allemaal anders, Kroatië lijkt in vrijwel niks op Nederland. Hoewel het nog geen twee uur vliegen van Nederland vandaan is, voelt het toch alsof ik heel ver weg ben. En ik weet niet, of dit een gevoel is wat iedereen die in het buitenland leeft heeft, maar het voelt alsof ik leef in een droom.
Heel heel heel lang geleden sinds dat ik op deze website iets heb geschreven. Om eerlijk te zijn was ik bijna vergeten dat ik hier ooit op schreef. Inmiddels is er zoveel veranderd, veel te veel om op te noemen. Maar ik denk dat de grootste verandering is dat ik dit nu schrijf vanuit mijn kamertje in Kroatië en dat ik hier ook nog wel even zal blijven. Waarom zal ik jullie nu uitleggen.
Nu het vakantie is heb ik tijd. Heel veel tijd. En hoewel ik weet dat deze tijd altijd veel sneller gaat dan je denkt, vind ik twee weken tijd toch veel. De afgelopen weken heb ik geen moment stilgezeten en wilde ik door. Door met alle leuke projecten, schrijfsels, foto’s, en mijn leven. Een druk leven is mijn ding, echt rustig aan doen vind ik lastiger. Maar toch merk ik dat het soms wel beter is om gewoon even helemaal niets te doen.
Ik maak een hele hoop zelfportretten, maar dan ook een hele hoop. Van papiertjes in de lucht gooien tot mezelf tot kunstwerk omtoveren, ik heb het allemaal gedaan. De reden hiervoor is dat ik simpelweg niemand anders kan overhalen om dit soort debiele dingen voor mijn foto’s te doen en soms. Maar aangezien ik mezelf meestal niet serieus kan nemen gaan er toch altijd een hoop dingen mis. En wat is er nou leuker dan het delen van foto’s die mijn instagram nooit haalden.
Ik denk dat ik mezelf officieel de slechtste blogger ooit kan noemen. Maanden verwaarloosde ik mijn eigen stukje internet en het is al lang geleden sinds er enige regelmaat in mijn blog te vinden was. Ik ga zeker geen beloftes maken omdat ik mezelf en vooral mijn vreselijk chaotische leven maar al te goed ken. Maar toen de rekening van mijn eigen domeinnaam op de deurmat viel besloot ik dat het toch echt weer tijd was om te gaan schrijven op mijn eigen vertrouwde blogje. Maar wat heb ik de afgelopen tijd, waarin ik blijkbaar veel te druk was om ook maar even naar mijn blog om te kijken, gedaan?
Hallo hallo, dat is toch eens lang geleden, ja alweer. Op een of andere manier lukt het me gewoon niet om regelmatig iets te schrijven. Vorige week ging ik met school een weekje naar Rome en ik heb het echt ontzettend naar mijn zin gehad. Laat ik maar gewoon stoppen met praten en doorgaan naar de foto’s.