Discussies maken een vrij groot deel uit van mijn EVS in Kroatië. Door alle cultuurverschillen botsen meningen vaak (verder heel gezellig hoor), en de meeste mensen die mij kennen, weten wel dat ik van enige discussie houd. Ik probeer niet over elk klein dingetje een debat te beginnen, maar af en toe kan ik het gewoon niet laten.

Het begon met een gesprek dat ik een week of twee geleden had met een Duitse jongen. Even wat context, deze jongen kennen we nu al sinds het begin, dus op dit moment kan ik wel constateren dat we nogal vaak uiteenlopende meningen hebben maar het toch heel goed met elkaar kunnen vinden. Het ging over geld, wat een gezellig onderwerp.

Als EVS vrijwilliger krijg je iedere maand zakgeld en eetgeld en voor mij is dat meer dan genoeg. In mijn geval krijg ik 150 euro per maand voor eten en 150 euro als zakgeld. Dit geld verschilt per land en in Kroatië heb ik echt absoluut geen tekort aan geld. Vaak genoeg voel ik me bijna schuldig om het bedrag wat wij per maand krijgen. Het minimum loon ligt hier heel laag en er zijn mensen die fulltime werken en een gezin moeten voeden voor net iets meer dan deze 300 euro per maand, en daar zit ik dan 6 uurtjes per dag een beetje te facebooken, artikeltjes te schrijven of wat foto’s te maken.

Armoede is iets wat in Nederland niet zo zichtbaar is, maar natuurlijk bestaat. Wel heb ik in Leusden nog nooit mensen in de prullenbakken zien kijken terwijl ik dat hier in Karlovac dagelijks zie. Het zijn voornamelijk gepensioneerden die niet van hun pensioen kunnen leven. Of wanneer je bij de stoplichten staat komen er kinderen, gehandicapten of ouderen langs je auto om te bedelen om geld. Ik vind het best wel lastig om te zien en weet nooit echt wat voor een houding ik mezelf moet geven. Wel besef ik me hierdoor hoe dankbaar ik ben voor dat ik dit nooit heb hoeven doen. Dat ik in vrede ben opgegroeid, dat er geen kogelgaten in mijn gordijn zitten, dat ik iedere dag een warme maaltijd heb gehad en dat ik altijd goed onderwijs heb gehad.

Maar goed, even terug naar het gesprek met de Duitse jongen. Hij klaagde over dat hij vond dat we als vrijwilliger niet genoeg geld krijgen, en dat hij nu toch echt moest beginnen met thuis koken. Iets wat mij volkomen logisch leek, natuurlijk kook je thuis zelf! Ik kan het me absoluut niet over het hart verkrijgen om te klagen over geld terwijl er iedere dag mensen hun eten uit de prullenbak moeten vissen.

In Kroatië ben ik absoluut niet rijk, maar zo voel ik me wel. Ik kan eten wat ik wil, doe twee verschillende sporten, spendeer heel wat tijd in de café’s, kan uitgaan, maak bijna iedere maand wel een reisje en in de weekenden gaan we altijd ergens heen. En daarnaast heb ik zulke lieve supporterende mensen om me heen, is de band met mijn vrienden en familie nog sterker geworden en ik voel me gewoon echt goed. Sorry, maar dan hoor je mij niet klagen over die euro’s, of nee, het zijn kuna’s, want euro’s hebben ze hier niet 😉

Ja ja, het is officieel, de helft van mijn European Voluntary Service zit er alweer op. Over exact vijfenhalve maand ga ik weer terug naar Nederland. Nu is dat nog best een tijd dus echt zorgen maak ik me daar natuurlijk niet over. Wel is het apart dat ik vanaf nu meer maanden hier ben dan nog zal blijven, als je begrijpt wat ik bedoel.

Volgende week ben ik heerlijk een weekje in Italië, in Florence, waar ik echt veel zin in heb. Hoewel ik mijn werk hier niet echt werk kan noemen, heb ik naast Kerst nog geen vrije dagen opgenomen. Dus ik ben wel toe aan een echte vakantie. Het is grappig dat ik hier veel minder vakantie heb dan ik op de middelbare school had, maar me hier toch duizend maal minder gestrest voel.

Afgelopen week ging ik naar de Women’s March in Zagreb. Internationale Vrouwendag wordt in Kroatië toch net iets anders gevierd dan in Nederland. Hier krijgen alle vrouwen een bloem en complimenten, het is bijna een soort Valentijnsdag. Dit liep uit op best wat discussies. Ik snap zeker dat het een traditie is maar voor mij is dit niet de boodschap die Internationale Vrouwendag draagt. Voor mij draait het om gelijke rechten en behandeling, niet om het krijgen van een bloem en een complimentje. Ik laat Internationale Vrouwendag niet afhangen van mannen die mij een bloem of een compliment moeten geven, dat is wat mij betreft echt volstrekt het tegenovergestelde.

Over het algemeen houd ik me hier in op het gebied van meningsverschillen. Er zijn heel veel dingen in Kroatië waar ik het niet mee eens ben, maar die ik wel accepteer. Het is een ander land dan Nederland en dat wist ik ook voordat ik hier heen kwam. Mijn huisgenoot heeft overigens de hele dag discussies gevoerd over dit bloemengedoe, omdat ze het er niet mee eens was. Het eindigde zelfs met dat ze de bloem kapot maakte en in de prullenbak gooide. En inderdaad, ik was het met haar eens, maar dit ging me net iets te ver haha.

Sowieso kan ik concluderen dat ik niet permanent in Kroatië zou kunnen wonen, wat overigens ook niet op de planning stond. Ik ben het met te veel dingen niet eens, op het gebied van politiek zeker, maar ook heb ik regelmatig problemen met de cultuur. Een van mijn allergrootste irritaties is het roken in cafés. Hier mag je binnen nog roken, wat voor mij echt niet normaal was. Iedere dag klaag ik wel over dat mijn haar stinkt naar tabak, mijn ogen jeuken wanneer ik in een café ben (en trust me, dat ben je in Kroatië heel vaak), of dat ik het belachelijk vind dat mensen roken naast een baby.

Toch ben ik echt niet teleurgesteld dat Kroatië niet helemaal het land voor mij is. Ik heb het nu erg naar m’n zin en sommige plekken zijn gewoon voor bepaalde periodes in je leven. Ik heb Nederland zo leren waarderen en daar ben ik heel dankbaar voor. Kroatië is een land wat altijd belangrijk zou blijven voor me, omdat ik er zoveel geleerd heb en zoveel mooie mensen heb ontmoet. Maar echt een toekomst hier heb ik zeker niet voor ogen.  Het is een prachtig land met heel veel gezichten en geschiedenis, waardoor een jaar hier absoluut aan te raden is. Echter heb ik stiekem ook wel zin om te studeren, een kamertje te zoeken en weer lekker kaas en stroopwafels te kunnen eten.

🙂

De tijd vliegt en inmiddels woon ik al bijna vijf maanden in Kroatië. Aangezien ik in totaal elf maanden blijf betekent dat dat ik al bijna op de helft zit. En het voelt ook alsof de tijd steeds sneller voorbij gaat. De sneeuw heeft eindelijk plaatsgemaakt voor een blauwe lucht en zonnestralen, wat me echt zielsgelukkig maakt.

Hoewel de winter leuk was ben ik nu toch wel echt toe aan iets warmer weer, waar ik hopelijk niet lang op hoef te wachten. Wat mij betreft mogen die zwarte bontjas en geruite sjaal zo snel mogelijk de kast in en hoop ik ze tot aan augustus niet meer te zien. Zo ver is het nu helaas nog niet.

Mijn Nederlandse taallesjes zijn afgelopen, voor een paar weekjes dan want ik ga er sowieso mee door. Op dit moment doe ik dus niet zo bijzonder veel. Gewoon een beetje presentaties maken, werken aan mijn persoonlijke projectjes en we willen binnenkort beginnen met video’s maken voor onze organisatie, dus stay tuned 🙂

Vijf maanden is lang, ook al blijf ik nog zes maanden, wat ook lang is. Mijn heimwee is meestal ver te zoeken, waar ik echt heel blij mee ben. Op dit moment kijk ik vooral uit naar dat mijn moeder, haar vriend en mijn broertje in april komen (ze missen wel Koningsdag in Amersfoort wat ze best jammer vinden volgens mij, maar ik ben natuurlijk belangrijker haha). En ik kijk misschien nog iets meer uit naar dat Marit komt in maart, we hebben ons tripje naar Florence al helemaal uitgestippeld. Inclusief geromantiseerde beelden van ijsjes eten op Italiaanse pleintjes. Waarschijnlijk zal het meer lijken op sterven in de nachtbus en huilen om hoe duur alles is, maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk.

En nu heb ik het eigenlijk ook best goed, ik ga dit weekend naar Venetië, geen slecht vooruitzicht toch? Soms ben ik een beetje bang dat ik te veel aan dit vrije en leuke leven hier wen. Ik ga op z’n minst een keer per maand op vakantie, heb zeeën van vrije tijd, hoef amper iets zelf te betalen en stress? dat woord ken ik niet meer hier. Mijn excuses voor als je een beetje jaloers wordt van dit verhaaltje, ik kan het helaas ook niet helpen.

Dus, mij zie je tot aan augustus niet terug in Nederland, want ik ga nog heerlijk zes maanden door met genieten van het leven als EVS vrijwilliger.

Kako si? Dobro! (Hoe gaat het? Goed!) Dit is mijn gehele kennis van de Kroatische taal tot nu toe. Oké oké, misschien is dat iets overdreven maar ik moet toegeven dat mijn vocabulaire vrij beperkt is haha. Het zou dus een uitstekend idee zijn om nu de boeken in te duiken en de Kroatische taal onder de knie te krijgen, maar in plaats daarvan schrijf ik een levensupdate, misschien niet de allerslimste keuze.

De laatste keer dat ik hier vertelde hoe het met mij ging was vlak voor Kerstmis. Mijn tijd thuis was enorm fijn, misschien zelfs iets te fijn. Toen ik terug kwam heb ik toch een dag of vier een behoorlijk slecht humeur gehad. Ik vroeg me af waarom ik eigenlijk in Kroatië ben, waarom ik zo graag een jaar wilde gaan en ik hoopte dat die gedachten zo snel mogelijk over zouden gaan. Gelukkig (of ongelukkig) was ik hierin niet de enige. Mijn lieve Franse huisgenootje zat in precies dezelfde situatie. Dus daar zaten we dan aan de keukentafel klagend over wat we hier deden en hoe graag we naar huis wilden. Het was fijn om niet de enige te zijn die zo dacht maar echt motiverend was het niet.

Maar maak je maar geen zorgen, na vier dagen was deze negatieve mindset verdwenen en daar was ik dan ook erg blij mee. Ik plande weer leuke dingen in, reisjes, evenementen die we organiseren, feestjes, video’s die we willen maken etc. Ook werden we al snel aangenaam verrast met het resultaat van onze eerste workshops.

De eerste workshop Nederlands stond al langere tijd op de planning maar omdat mijn organisatie al een tijdje problemen heeft met het vinden van deelnemers voor workshops, had ik niet verwacht dat mijn workshop daadwerkelijk door zou gaan. Maar wat had ik het mis, onze promotie heeft blijkbaar enorm goed gewerkt want voor de drie taalworkshops hebben we in totaal bijna zestig deelnemers.

Oké, voor mijn Nederlandse klasje heb ik zo’n tien deelnemers en voor Spaans en Frans zijn dat er stukken meer, maar mij hoor je absoluut niet klagen. Ik heb er veel lol in om mensen de Nederlandse taal te leren, ze te vertellen over poffertjes en hagelslag en ze tientallen keren de letter g uit laat spreken. De deelnemers zijn gemotiveerd en super lief, wat mij veel meer energie geeft dan ik van te voren had gedacht.

Ik dacht dat lesgeven echt helemaal niets voor mij was, maar ik ben erachter gekomen dat ik het toch erg leuk vind. Dan wel in deze setting hè, want voor een middelbare schoolklas moet je mij absoluut niet zetten.

Dus, het gaat goed met mij. Ik vind het bizar dat ik hier al vier maanden woon en hoe een plek waar ik nog nooit eerder was geweest nu als thuis voelt. Dingen blijven me verbazen en ik blijf dingen leren. Toen mijn mentor me vroeg om een lijst te maken met wat ik tot nu toe geleerd heb schrok ik zelf van hoe veel het was. Wie weet deel ik die lijst nog ooit hier. Ik weet dat ik nu klink als een quote op een reisforum maar ik zou het echt iedereen zo aanraden om voor langere tijd naar het buitenland te gaan. Je stort je in een compleet onbekende omgeving en wordt volledig uit je comfort zone gehaald maar het resultaat is het echt absoluut waard. Want deze ervaring neemt niemand ooit meer van mij af. Blegh wat cliché zeg.

Met kerstmuziek in m’n oren spendeer ik mijn laatste dagen op kantoor voordat ik voor even weer terug naar Nederland ga. Het is bijna onwerkelijk om te bedenken dat ik zaterdag alweer in mijn eigen huis ben en iedereen weer zal zien. Ik mis iedereen natuurlijk, maar echt heimwee heb ik niet. Toch ben ik heel blij om weer even naar huis te gaan en weer in Nederland te zijn.

Een van de dingen die ik het meeste mis is de taal. Nooit had ik gedacht dat ik Nederlands zou gaan waarderen, maar ik mis het echt. In drie maanden tijd heb ik slechts twee keer een gesprek gehad in het Nederlands. Ik ben als een kind zo blij wanneer ik er achter kom dat iemand Nederlands spreekt. Zo begon ik in Zadar mijn humansofcroatia project, de allereerste mevrouw op wie ik afstapte bleek half Nederlands half Kroatisch te zijn, echt een perfect begin van mijn project. Ik vond het zo fijn om weer een gesprek in het Nederlands te hebben. Je gaat de kleine dingen waarderen. Ik mis het hebben van een simpel gesprekje in de trein of iets kunnen vragen in de supermarkt.

Het niet spreken van de taal vind ik bijna frustrerend. En dan bedoel ik zowel het niet Nederlands spreken als het niet Kroatisch kunnen spreken. Ik waardeer het bellen met familieleden enorm, alleen al om de Nederlandse taal weer te gebruiken. Ik was altijd degene die geen waardering had voor onze taal. Het was naar mijn mening lelijk, agressief en ik kon er niets moois aan vinden. Maar nu, na drie maanden amper Nederlands te spreken kan ik niet wachten om gewoon weer iedereen te kunnen verstaan en niet zoveel na te hoeven denken over dingen zeggen.

Ik heb enorm veel geluk dat mijn Engels goed is. Ik heb er geen moeite mee om dagen Engels te spreken en het went ook snel moet ik zeggen. En het niveau van Engels in Kroatië verbaast me ook heel erg, het is veel hoger dan verwacht. Toch merk je dat mensen een soort filter over zich heen hebben in het Engels. Dat is de reden dat ik wel de moeite neem om de taal te leren. Het is niet nodig, maar het is een stukje cultuur dat ik graag wil meepakken dit jaar.

En dan nu terug naar de kern van dit verhaal, het Nederlands. Pas nu ik weg ben begin ik van mijn eigen land te houden. Ik mis de Nederlandse harde g (want een zachte g, daar doe ik nu eenmaal niet aan), ik mis de Nederlandse nuchterheid en de lompe directheid, ik mis het overal heen kunnen fietsen, ik mis de Amersfoortse straatjes en dat ik precies weet naar welke winkel ik moet gaan als ik op zoek ben naar iets.

Een hoop dingen die ik mis, maar ik weet dat ik in tien dagen tijd ook al een hoop dingen uit Kroatië zal missen. Het leven met drie nationaliteiten in een huis, de bergen, de prachtige kust, het kerstige Zagreb, hoe goedkoop alles hier is, de vrijheid die ik hier heb, het niets hoeven. In drie maanden tijd heeft het kleine Karlovac al een plekje in mijn hart veroverd, hoe cliché het ook is, ik heb echt een prachtige tijd hier.

Nederland, tot zaterdag!

Al bijna twee maanden woon ik in Kroatië. En ik moet zeggen, het bevalt me goed. Echt heel goed. Het is allemaal anders, Kroatië lijkt in vrijwel niks op Nederland. Hoewel het nog geen twee uur vliegen van Nederland vandaan is, voelt het toch alsof ik heel ver weg ben. En ik weet niet, of dit een gevoel is wat iedereen die in het buitenland leeft heeft, maar het voelt alsof ik leef in een droom.

Doorgaan met het lezen van “Het voelt alsof ik in een droom leef”

Heel heel heel lang geleden sinds dat ik op deze website iets heb geschreven. Om eerlijk te zijn was ik bijna vergeten dat ik hier ooit op schreef. Inmiddels is er zoveel veranderd, veel te veel om op te noemen. Maar ik denk dat de grootste verandering is dat ik dit nu schrijf vanuit mijn kamertje in Kroatië en dat ik hier ook nog wel even zal blijven. Waarom zal ik jullie nu uitleggen.

Doorgaan met het lezen van “Waarom ik voor elf maanden in Kroatië ben”