Zijn we dan nooit tevreden

Discussies maken een vrij groot deel uit van mijn EVS in Kroatië. Door alle cultuurverschillen botsen meningen vaak (verder heel gezellig hoor), en de meeste mensen die mij kennen, weten wel dat ik van enige discussie houd. Ik probeer niet over elk klein dingetje een debat te beginnen, maar af en toe kan ik het gewoon niet laten.

Het begon met een gesprek dat ik een week of twee geleden had met een Duitse jongen. Even wat context, deze jongen kennen we nu al sinds het begin, dus op dit moment kan ik wel constateren dat we nogal vaak uiteenlopende meningen hebben maar het toch heel goed met elkaar kunnen vinden. Het ging over geld, wat een gezellig onderwerp.

Als EVS vrijwilliger krijg je iedere maand zakgeld en eetgeld en voor mij is dat meer dan genoeg. In mijn geval krijg ik 150 euro per maand voor eten en 150 euro als zakgeld. Dit geld verschilt per land en in Kroatië heb ik echt absoluut geen tekort aan geld. Vaak genoeg voel ik me bijna schuldig om het bedrag wat wij per maand krijgen. Het minimum loon ligt hier heel laag en er zijn mensen die fulltime werken en een gezin moeten voeden voor net iets meer dan deze 300 euro per maand, en daar zit ik dan 6 uurtjes per dag een beetje te facebooken, artikeltjes te schrijven of wat foto’s te maken.

Armoede is iets wat in Nederland niet zo zichtbaar is, maar natuurlijk bestaat. Wel heb ik in Leusden nog nooit mensen in de prullenbakken zien kijken terwijl ik dat hier in Karlovac dagelijks zie. Het zijn voornamelijk gepensioneerden die niet van hun pensioen kunnen leven. Of wanneer je bij de stoplichten staat komen er kinderen, gehandicapten of ouderen langs je auto om te bedelen om geld. Ik vind het best wel lastig om te zien en weet nooit echt wat voor een houding ik mezelf moet geven. Wel besef ik me hierdoor hoe dankbaar ik ben voor dat ik dit nooit heb hoeven doen. Dat ik in vrede ben opgegroeid, dat er geen kogelgaten in mijn gordijn zitten, dat ik iedere dag een warme maaltijd heb gehad en dat ik altijd goed onderwijs heb gehad.

Maar goed, even terug naar het gesprek met de Duitse jongen. Hij klaagde over dat hij vond dat we als vrijwilliger niet genoeg geld krijgen, en dat hij nu toch echt moest beginnen met thuis koken. Iets wat mij volkomen logisch leek, natuurlijk kook je thuis zelf! Ik kan het me absoluut niet over het hart verkrijgen om te klagen over geld terwijl er iedere dag mensen hun eten uit de prullenbak moeten vissen.

In Kroatië ben ik absoluut niet rijk, maar zo voel ik me wel. Ik kan eten wat ik wil, doe twee verschillende sporten, spendeer heel wat tijd in de café’s, kan uitgaan, maak bijna iedere maand wel een reisje en in de weekenden gaan we altijd ergens heen. En daarnaast heb ik zulke lieve supporterende mensen om me heen, is de band met mijn vrienden en familie nog sterker geworden en ik voel me gewoon echt goed. Sorry, maar dan hoor je mij niet klagen over die euro’s, of nee, het zijn kuna’s, want euro’s hebben ze hier niet 😉