Op de helft van mijn jaar in het buitenland

Ja ja, het is officieel, de helft van mijn European Voluntary Service zit er alweer op. Over exact vijfenhalve maand ga ik weer terug naar Nederland. Nu is dat nog best een tijd dus echt zorgen maak ik me daar natuurlijk niet over. Wel is het apart dat ik vanaf nu meer maanden hier ben dan nog zal blijven, als je begrijpt wat ik bedoel.

Volgende week ben ik heerlijk een weekje in Italië, in Florence, waar ik echt veel zin in heb. Hoewel ik mijn werk hier niet echt werk kan noemen, heb ik naast Kerst nog geen vrije dagen opgenomen. Dus ik ben wel toe aan een echte vakantie. Het is grappig dat ik hier veel minder vakantie heb dan ik op de middelbare school had, maar me hier toch duizend maal minder gestrest voel.

Afgelopen week ging ik naar de Women’s March in Zagreb. Internationale Vrouwendag wordt in Kroatië toch net iets anders gevierd dan in Nederland. Hier krijgen alle vrouwen een bloem en complimenten, het is bijna een soort Valentijnsdag. Dit liep uit op best wat discussies. Ik snap zeker dat het een traditie is maar voor mij is dit niet de boodschap die Internationale Vrouwendag draagt. Voor mij draait het om gelijke rechten en behandeling, niet om het krijgen van een bloem en een complimentje. Ik laat Internationale Vrouwendag niet afhangen van mannen die mij een bloem of een compliment moeten geven, dat is wat mij betreft echt volstrekt het tegenovergestelde.

Over het algemeen houd ik me hier in op het gebied van meningsverschillen. Er zijn heel veel dingen in Kroatië waar ik het niet mee eens ben, maar die ik wel accepteer. Het is een ander land dan Nederland en dat wist ik ook voordat ik hier heen kwam. Mijn huisgenoot heeft overigens de hele dag discussies gevoerd over dit bloemengedoe, omdat ze het er niet mee eens was. Het eindigde zelfs met dat ze de bloem kapot maakte en in de prullenbak gooide. En inderdaad, ik was het met haar eens, maar dit ging me net iets te ver haha.

Sowieso kan ik concluderen dat ik niet permanent in Kroatië zou kunnen wonen, wat overigens ook niet op de planning stond. Ik ben het met te veel dingen niet eens, op het gebied van politiek zeker, maar ook heb ik regelmatig problemen met de cultuur. Een van mijn allergrootste irritaties is het roken in cafés. Hier mag je binnen nog roken, wat voor mij echt niet normaal was. Iedere dag klaag ik wel over dat mijn haar stinkt naar tabak, mijn ogen jeuken wanneer ik in een café ben (en trust me, dat ben je in Kroatië heel vaak), of dat ik het belachelijk vind dat mensen roken naast een baby.

Toch ben ik echt niet teleurgesteld dat Kroatië niet helemaal het land voor mij is. Ik heb het nu erg naar m’n zin en sommige plekken zijn gewoon voor bepaalde periodes in je leven. Ik heb Nederland zo leren waarderen en daar ben ik heel dankbaar voor. Kroatië is een land wat altijd belangrijk zou blijven voor me, omdat ik er zoveel geleerd heb en zoveel mooie mensen heb ontmoet. Maar echt een toekomst hier heb ik zeker niet voor ogen.  Het is een prachtig land met heel veel gezichten en geschiedenis, waardoor een jaar hier absoluut aan te raden is. Echter heb ik stiekem ook wel zin om te studeren, een kamertje te zoeken en weer lekker kaas en stroopwafels te kunnen eten.

🙂