Hoe gaat het nu met mij?

Kako si? Dobro! (Hoe gaat het? Goed!) Dit is mijn gehele kennis van de Kroatische taal tot nu toe. Oké oké, misschien is dat iets overdreven maar ik moet toegeven dat mijn vocabulaire vrij beperkt is haha. Het zou dus een uitstekend idee zijn om nu de boeken in te duiken en de Kroatische taal onder de knie te krijgen, maar in plaats daarvan schrijf ik een levensupdate, misschien niet de allerslimste keuze.

De laatste keer dat ik hier vertelde hoe het met mij ging was vlak voor Kerstmis. Mijn tijd thuis was enorm fijn, misschien zelfs iets te fijn. Toen ik terug kwam heb ik toch een dag of vier een behoorlijk slecht humeur gehad. Ik vroeg me af waarom ik eigenlijk in Kroatië ben, waarom ik zo graag een jaar wilde gaan en ik hoopte dat die gedachten zo snel mogelijk over zouden gaan. Gelukkig (of ongelukkig) was ik hierin niet de enige. Mijn lieve Franse huisgenootje zat in precies dezelfde situatie. Dus daar zaten we dan aan de keukentafel klagend over wat we hier deden en hoe graag we naar huis wilden. Het was fijn om niet de enige te zijn die zo dacht maar echt motiverend was het niet.

Maar maak je maar geen zorgen, na vier dagen was deze negatieve mindset verdwenen en daar was ik dan ook erg blij mee. Ik plande weer leuke dingen in, reisjes, evenementen die we organiseren, feestjes, video’s die we willen maken etc. Ook werden we al snel aangenaam verrast met het resultaat van onze eerste workshops.

De eerste workshop Nederlands stond al langere tijd op de planning maar omdat mijn organisatie al een tijdje problemen heeft met het vinden van deelnemers voor workshops, had ik niet verwacht dat mijn workshop daadwerkelijk door zou gaan. Maar wat had ik het mis, onze promotie heeft blijkbaar enorm goed gewerkt want voor de drie taalworkshops hebben we in totaal bijna zestig deelnemers.

Oké, voor mijn Nederlandse klasje heb ik zo’n tien deelnemers en voor Spaans en Frans zijn dat er stukken meer, maar mij hoor je absoluut niet klagen. Ik heb er veel lol in om mensen de Nederlandse taal te leren, ze te vertellen over poffertjes en hagelslag en ze tientallen keren de letter g uit laat spreken. De deelnemers zijn gemotiveerd en super lief, wat mij veel meer energie geeft dan ik van te voren had gedacht.

Ik dacht dat lesgeven echt helemaal niets voor mij was, maar ik ben erachter gekomen dat ik het toch erg leuk vind. Dan wel in deze setting hè, want voor een middelbare schoolklas moet je mij absoluut niet zetten.

Dus, het gaat goed met mij. Ik vind het bizar dat ik hier al vier maanden woon en hoe een plek waar ik nog nooit eerder was geweest nu als thuis voelt. Dingen blijven me verbazen en ik blijf dingen leren. Toen mijn mentor me vroeg om een lijst te maken met wat ik tot nu toe geleerd heb schrok ik zelf van hoe veel het was. Wie weet deel ik die lijst nog ooit hier. Ik weet dat ik nu klink als een quote op een reisforum maar ik zou het echt iedereen zo aanraden om voor langere tijd naar het buitenland te gaan. Je stort je in een compleet onbekende omgeving en wordt volledig uit je comfort zone gehaald maar het resultaat is het echt absoluut waard. Want deze ervaring neemt niemand ooit meer van mij af. Blegh wat cliché zeg.