Met kerstmuziek in m’n oren spendeer ik mijn laatste dagen op kantoor voordat ik voor even weer terug naar Nederland ga. Het is bijna onwerkelijk om te bedenken dat ik zaterdag alweer in mijn eigen huis ben en iedereen weer zal zien. Ik mis iedereen natuurlijk, maar echt heimwee heb ik niet. Toch ben ik heel blij om weer even naar huis te gaan en weer in Nederland te zijn.
Een van de dingen die ik het meeste mis is de taal. Nooit had ik gedacht dat ik Nederlands zou gaan waarderen, maar ik mis het echt. In drie maanden tijd heb ik slechts twee keer een gesprek gehad in het Nederlands. Ik ben als een kind zo blij wanneer ik er achter kom dat iemand Nederlands spreekt. Zo begon ik in Zadar mijn humansofcroatia project, de allereerste mevrouw op wie ik afstapte bleek half Nederlands half Kroatisch te zijn, echt een perfect begin van mijn project. Ik vond het zo fijn om weer een gesprek in het Nederlands te hebben. Je gaat de kleine dingen waarderen. Ik mis het hebben van een simpel gesprekje in de trein of iets kunnen vragen in de supermarkt.
Het niet spreken van de taal vind ik bijna frustrerend. En dan bedoel ik zowel het niet Nederlands spreken als het niet Kroatisch kunnen spreken. Ik waardeer het bellen met familieleden enorm, alleen al om de Nederlandse taal weer te gebruiken. Ik was altijd degene die geen waardering had voor onze taal. Het was naar mijn mening lelijk, agressief en ik kon er niets moois aan vinden. Maar nu, na drie maanden amper Nederlands te spreken kan ik niet wachten om gewoon weer iedereen te kunnen verstaan en niet zoveel na te hoeven denken over dingen zeggen.
Ik heb enorm veel geluk dat mijn Engels goed is. Ik heb er geen moeite mee om dagen Engels te spreken en het went ook snel moet ik zeggen. En het niveau van Engels in Kroatië verbaast me ook heel erg, het is veel hoger dan verwacht. Toch merk je dat mensen een soort filter over zich heen hebben in het Engels. Dat is de reden dat ik wel de moeite neem om de taal te leren. Het is niet nodig, maar het is een stukje cultuur dat ik graag wil meepakken dit jaar.
En dan nu terug naar de kern van dit verhaal, het Nederlands. Pas nu ik weg ben begin ik van mijn eigen land te houden. Ik mis de Nederlandse harde g (want een zachte g, daar doe ik nu eenmaal niet aan), ik mis de Nederlandse nuchterheid en de lompe directheid, ik mis het overal heen kunnen fietsen, ik mis de Amersfoortse straatjes en dat ik precies weet naar welke winkel ik moet gaan als ik op zoek ben naar iets.
Een hoop dingen die ik mis, maar ik weet dat ik in tien dagen tijd ook al een hoop dingen uit Kroatië zal missen. Het leven met drie nationaliteiten in een huis, de bergen, de prachtige kust, het kerstige Zagreb, hoe goedkoop alles hier is, de vrijheid die ik hier heb, het niets hoeven. In drie maanden tijd heeft het kleine Karlovac al een plekje in mijn hart veroverd, hoe cliché het ook is, ik heb echt een prachtige tijd hier.
Nederland, tot zaterdag!
Lisa Brigitte 